Tekst en kiekje: Renée ter Berg (www.reneeterberg.nl) Wat maak je? “Ik ga mijn huis vrolijk maken. We hebben net deze bloemen net gekregen van Esther, een vriendin van mij. Ze wilde ons feliciteren met de aankoop van ons nieuwe huis. We zouden vanmiddag bijkletsen en toen vertelde Esther ze dat ze nog even een bosje bloemen moest kopen. Mijn dochter Licia mocht het bosje uitkiezen hier bij Cees van Eijk en toen bleek dat ze voor ons waren. Dat was een mooie verrassing.” Waarom heb je voor deze bos gekozen? Licia: “Ik vond de kleuren mooi. Mijn lievelingskleuren zijn roze en paars. Als het lente wordt ga ik buitenspelen en bloemen plukken. Die zet ik dan ook in een vaasje op tafel. Ik vind de lente leuker dan de winter.” Hou jij ook zo van bloemen en lente? “Ik heb ook wel weer zin in de lente en mooi weer. Dat het nog licht is als je uit je werk komt. Ik kijk er wel naar uit. En van een mooie bos bloemen word ik zeker blij, die moet ik eigenlijk wat vaker in huis halen. Ik realiseer me nu ook wat een luxe het is. We hebben een jaar in Australië gewoond, in Perth en daar was het zo droog dat ze al blij waren als er paardenbloemen groeiden. Een bos rozen was onbetaalbaar, die kostten daar wel 80 euro.” Dus je woont nog niet zo lang in Breda? “Nee, dat klopt. Het is wel toevallig, want ik […]
Wat maak je? “Ik maak mensen mooi en blij. Van buiten maar ook van binnen, want als je je lekker voelt zie je er ook beter uit. Op dit moment ben ik bezig met een stoelmassage. Een stoelmassage bij de kapper? “Bij een kapper verwacht je dat je geknipt en gekleurd wordt en dat doen we natuurlijk ook. Maar daarnaast hebben we een wellnessconcept. Bij Hairs Ahead willen we zorgen voor een gevoel van wellbeing en dan doen we door net iets meer tijd te nemen om mensen te laten ontspannen. We bieden een stoelmassage aan, een hoofdhuidmassage en de verzorging voor het haar laten we intrekken met een warme handdoek. Zo kom je voor je knipbeurt begint al in een andere staat dan wanneer je heel druk even snel binnenkomt. Tijdens deze stoelmassage zit je voorover en je nek, hoofd en rug worden gemasseerd.” Jij houdt ervan om mensen te verwennen? “Ja, wat we hier doen, dat moet bij je passen. Je moet mensen willen verwennen. Ik vind het leuk om mensen een soort cadeau te geven. Iets wat ze niet verwachten. Met die toevoeging van beauty en wellness willen we ons onderscheiden. Opvallend is ook dat de mensen die bij ons werken zich daardoor ook uitselecteren. Je hebt mensen die er bijvoorbeeld niets mee hebben om mensen aan te raken en dan passen ze ook niet bij ons bedrijf.” Denk je dat mannelijke kappers een vrouwelijke kant moeten hebben voor dit vak? “Je moet het leuk vinden om […]
Tekst: Renée ter Berg Tekstproducties Wat maakt u? “Ik maak een ritje. Dit is een geïmporteerde Amerikaanse schoolbus waarmee ik de kinderen van BSO Villa Kakelbont ophaal bij hun basisschool. Ik maak twee rondes langs verschillende scholen en ik breng ze vaak ook nog naar de hockeyvelden.” Vindt u het leuk om te doen? “Ik ben 71 en eigenlijk al zes jaar met pensioen, maar ik kan niet stil zitten. Ik doe dit drie middagen in de week, twee uurtjes per dag. Al sinds ik mijn rijbewijs haalde, op mijn achttiende, ben ik chauffeur.” Heeft u altijd op bussen gereden? “Ik heb op de vrachtwagen gereden en ook tien jaar op een touringcar voor De Jong Intra vakanties. Dan was ik de hele zomer weg en dan kwam ik in oktober weer thuis. Tot in december weer de voorbereidingen begonnen voor de kerstreisjes. Een privéleven had ik toen nauwelijks. Ik zat altijd in Oostenrijk, in hetzelfde hotel. Mijn vrouw kwam daar regelmatig naar mij toe. In het voor- en naseizoen reed ik naar Kroatië, Spanje, Italië en ook op de vrachtwagen heb ik heel veel gezien. Ik zeg altijd: als er een weg naartoe loopt, dan ben ik er geweest.” Hoe heeft u dan uw vrouw ontmoet, zo zonder privéleven? “Op de bus! Ze zat met haar moeder in de bus naar Oostenrijk. Tijdens een rondleiding door Wenen hebben we kennis met elkaar gemaakt. De kerken interesseerden me niet zoveel. Al die jaartallen. Ze ging weer terug naar Nederland, maar […]
Wat maak je? “Ik ga een stoofperentaart maken. Sinds een half jaar werk ik nu hier bij Stilleven. Alle taarten die we serveren zijn zelf gemaakt. Het bakken heb ik hier geleerd. Iedereen die hier werkt bakt mee. Van Floor (eigenaresse, red.) heb ik geleerd om het deeg vooral niet te hard aan te duwen want dan wordt de bodem wat hoger.” Jullie hebben prachtige taarten staan, wat is je eigen favoriet? “De stoofperen en de bosvuchtentaart.” Woon je in Breda? “Ja, ik woon hier aan de overkant. Ik vond het zo’n leuke zaak om te zien en de broer van Floor is een vriend van mijn vriend. Een half jaar geleden ben ik een keer binnengestapt om te vragen of ik hier kon komen werken.” Bevalt het goed? “Ja, Stilleven heeft echt een huiskamersfeer en dat vind ik erg gezellig. Dat komt omdat we ook brocante en antiek verkopen. Alles wat je hier ziet is ook te koop. Ik vind het altijd erg leuk om te snuffelen tussen de spulletjes als er weer nieuwe dingen zijn ingekocht.” Heb jij zelf een stil leven? “Nee, ik wil altijd veel doen. Ik ga weer naar school, ik dans en ik vind het leuk om dingen met mijn vriendinnen te doen. Mijn favoriete evenement in Breda is het Salsanement in de haven. Dat vindt plaats in de zomer. Daar werk ik dan achter de bar en dat is erg leuk.” Stilleven
Wat maak je? “Ik maak appelbollen. Ze zijn net klaar.” Hoe maak je die? “Ik zal je maar niet vermoeien met hoe je zelf bladerdeeg moet maken, dat is erg arbeidsintensief. Maar ik gebruik een zoetzure biologische appel, die schil ik en hol ik uit. Binnenin gaat bruine suiker en amandelspijs. De zoetzure smaak van de appel vormt een mooi contrast met het zoet van het amandelspijs. Dan snijd ik vierkante plakken uit het bladerdeeg en daar leg ik de appel op. Ik vouw het bladerdeeg eromheen en maak het af door het in te smeren met wat ei voor de glans. Dan gaat het 25 minuten in de oven op 220 graden. Je kunt ook aan de buitenzijde nog een suikerlaagje aanbrengen, maar ik vind het geheel dan te zoet worden.” Maak je alles zelf wat hier in de bakkerij van het Smaakwarenhuis de Lage Landen te vinden is? “Ik maak heel veel zelf, van worstenbroodjes tot patisserie. Ook schrijf ik zelf recepturen, deze koek met chocola en hazelnoot bijvoorbeeld, heb ik zelf bedacht. Daar komen mensen speciaal voor terug. Die diversiteit spreekt me erg aan. Het brood komt ‘s morgens binnen en dat bak ik in de winkel af, maar we zijn nu ook bezig met de ontwikkeling van een aantal eigen broden. Rond 6.30 – 7.00 uur begin in. Dat zijn niet mijn officiële werktijden, maar anders red ik het niet. Overdag vind ik het ook leuk om de klanten te spreken. Hier voorin de winkel ben […]
Wat maken jullie? Rinus: “Ik maak een voetbalkooi voor voetbalvereniging Avendo. Daar heb ik 150 potnagels voor nodig om het vast te kunnen zetten. Ik kom al 50 jaar bij Jaak van Wijck. Bij de bouwmarkt hebben ze dit soort dingen niet.” Leon: “Ik heb kopbouten nodig om een kop op de carnavalswagen te laten bewegen. Ik zit bij carnavalsvereniging de Spoedjes. Als klein mannetje woonde ik hier aan de overkant, toen kwam ik hier al.” Han: “Ik heb een sleutel nodig voor het slot van mijn schuurtje. Ik kom hier ook al zestig jaar. Als je iets zoekt wat ze nergens hebben, dan hebben ze het hier wél.” Ilona: “Mijn zus in Zuid-Afrika vroeg of ik 150 ringetjes wilde halen. Ze zijn voor het optrekken van de gordijnen.” Jorg, jij bent samen met Ruud eigenaar van deze zaak. Kun jij uitleggen waarom jullie winkel genomineerd is als gezelligste winkel van Nederland? “Wij helpen onze klanten echt één op één. Full service dus en dat vind je in de bouwmarkten niet. Gezellig is ons wel op het lijf geschreven. Mensen ervaren dat zo. Ze kunnen hier precies vertellen wat ze nodig hebben en wat het probleem precies is. Vaak merken we dat mensen veel durven te vertellen aan ons. Het draait hier niet om veel spullen verkopen, maar mensen komen hier ook echt voor het gevoel.” Jullie hebben zoveel kleine boutjes, schroefjes en onderdeeltjes. Hoe weet je nu precies waar alles staat en wat een klant bedoelt? “Er […]
Wat maken jullie? “Wij maken zelf figurentheater onder de naam Muzipo en organiseren ook gastoptredens van collega theatermakers. We laten kinderen kennis maken met allerlei vormen van beeldend theater.” Muzipo bestaat 25 jaar. Wat is al die jaren jullie drijfveer geweest? Gea: “De kinderen. Ze zijn zo eerlijk en oprecht.” Om het te vieren staat er vandaag een echte walvisbus van een theatergroep uit Antwerpen voor de deur. Lourens: “Klopt, daar heb ik wel van wakker gelegen vannacht. Als dat maar goed gaat met die enorme bus. Maar hij staat hier en het past allemaal net in het straatje.” Jullie zijn klein gebleven, maar hebben een grote naam opgebouwd. Gea: “Ik ben ooit begonnen met een workshop poppenspelen. Daarna zijn we gaan optreden op straat, maar al snel bleek dat ons werk beter geschikt was voor kleine theaters. We speelden overal. Sinds 13 jaar hebben we dit theater aan huis. Het was ideaal, omdat onze kinderen toen nog klein waren. Nu behoren we tot de hoofdstructuur van de Bredase culturele podia zoals Chassé en Mezz. We krijgen subsidie om gastspelers uit binnen- en buitenland te programmeren. Daar hebben we hard voor gewerkt en daar zijn we heel trots op.” Website Muzipo
Wat maak je? “Ik maak een Sterrekijker, een object van glazen bollen. Dit wordt een cadeau voor de directeur van de Rotonde, de school waar ik twee dagen in de week dramalessen geef. Ik vind het erg jammer dat hij weggaat. De meeste Sterrekijkers die ik maak zijn te koop hier in mijn Galerie Pol 38.” Je geeft drama én je hebt je eigen galerie. Waar ligt je passie? “Op dit moment is de combinatie van beide ideaal, maar ik ambieer wel om fulltime met de galerie bezig te zijn. Het liefst zou ik de kunstenaars waar ik werk van verkoop ook in het buitenland vertegenwoordigen. Maar nu de kinderen nog 11 en 12 zijn is het handiger dat ik rond huis werk. Het maken van mijn Sterrekijkers maken is ook een grote passie. Als ik daarmee bezig ben voel ik me compleet stil vanbinnen.” Waar moet de kunst aan voldoen die je hier tentoonstelt? “Ik kies de kunstenaars puur intuïtief. Ik moet er een goed gevoel bij hebben. Twijfel heb ik nooit. Of het is in één keer raak of het past hier niet.” Wat hoop je Breda te bieden met Galerie Pol 38, Huis der Ambachten? “Inspiratie en kleur. Unica’s. Elk werk dat je hier vindt is uniek. Verder wil ik toegankelijk zijn. Iedereen kan hier binnenlopen. Niet alleen mensen die veel geld te besteden hebben, maar ook de betondraaier op de hoek.”