-
Kim kiest bewust
Ik zie je sjouwen met allemaal rollen stof. Wat ga je daarmee doen? “Ik breng ze naar Het Naaiatelier van ONS Label hier op de hoek. Daar laat ik dekentjes en aankleedhoezen maken voor mijn babytextiellijn ROOTS DESIGN. Het is een bijzonder atelier en ben blij dat ik daar mijn producten kan laten maken. Naast dat het een echt Bredaas product blijft, draag ik zo ook bij aan het doel van ONS Label: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een kans geven om weer (betaald) werk te krijgen.” Dat klinkt nobel. Wat is er dan zo bijzonder aan dit naaiatelier? “Het Naaiatelier is onderdeel van ONS Label. Dit is een bijzondere coöperatie. Ze gaan uit van gelijkwaardigheid, samenwerken en nieuwe kansen. Leer- en werkplekken worden ingevuld door een kleurrijke mix van medewerkers, die daarnaast persoonlijke en vakinhoudelijke trainingen volgen. Iedere deelnemer heeft zijn of haar eigen verhaal. Zo werkt in Het Naaiatelier bijvoorbeeld, Fadi. Hij komt uit Syrië, daar had hij een eigen bedrijf een speciaalzaak voor gordijnen. Daarnaast is Het Naaiatelier zo dichtbij, dat ik kan kijken hoe mijn producten eruit komen te zien en eventuele aanpassingen snel door kan voeren. In Het Naaiatelier werken ze volgens de leermeester-gezel-methode, de leermeesters zijn echte vakmensen. Ze leveren dus hoge kwaliteit, ook niet onbelangrijk!” Mag ik het een kleurrijke samenwerking noemen? “Ja! Het is fijn om met de mensen van Het Naaiatelier samen te werken. Ze zijn enorm gemotiveerd en enthousiast, dat werkt inspirerend. Bovendien zijn ze goed […]
-
Rowans hart voor honden
Rowan, hoe ben jij als vrijwilliger bij het dierenopvangcentrum Breda terecht gekomen? “Ik heb bijna anderhalf jaar gereisd door landen als Indonesië, Oeganda, Thailand en India en ik zag daar veel straathonden. Die waren helemaal verwilderd en konden daardoor ook niet meer bij mensen wonen. Hierdoor besefte ik me hoe goed alles in Nederland geregeld is. In Nederland hebben we geen straathonden, want honden zonder thuis worden opgevangen in een dierenasiel. Ik wilde graag een steentje bijdragen, dus ik stuurde een mail naar het dierenopvangcentrum Breda en vervolgens werd ik aangenomen als vrijwilliger.” Jij bent dus meer een hondenmens dan een poezenmens? “Dat klopt. Als kind wilde ik altijd al een hond, maar ik mocht er geen. Mijn opa en oma hadden wel een klein hondje en daar had ik direct een klik mee. Ook op dit moment heb ik zelf geen hond. Ik ben 27 jaar, ik begin in september aan een nieuwe baan en ik woon nog anti-kraak. Ik wil mijn leven eerst op de rit hebben voordat ik een hond neem. Te veel mensen nemen een huisdier in een impuls. Ze vinden het schattig of stoer, maar denken er niet over na wat er allemaal bij komt kijken. Veel van die dieren komen dan bij ons in de opvang terecht.” Hoe was het om voor het eerst kennis te maken met de honden? “In het begin vond ik het best indrukwekkend om met de honden te werken. Ik ga één keer per week naar het opvangcentrum […]
-
Yung Wa geeft zelfvertrouwen
Yung Wa, jij geeft Wing Chun lessen. Wat houdt dat in? “Wing Chun is een kung fu-stijl. Het is een zelfverdedigingsport. Zelf doe ik het vanaf mijn twintigste. Ik heb een aantal jaren les gehad in Nederland en tijdens mijn wereldreis in Azië de kans gekregen om diverse meesters te ontmoeten. Zo heb ik verschillende stijlen leren kennen en daarmee mijn eigen variant op Wing Chun gecreëerd. In de lessen besteden we veel aandacht aan het winnen van spierkracht via techniek. Hierdoor is het ook uitermate geschikt voor vrouwen. Het verhaal gaat dat Wing Chun ook ontwikkeld is door een vrouw. Naast het fysieke, trainen we ook de geest via meditatie. Ik geef de lessen elke donderdagavond van 20:00 – 22:00 in Geeren-Noord, bij buurthuis Noorderlicht.” En wat bijzonder is, je lessen zijn gratis! “Dat klopt. Ik heb een baan als ICT’er en het geven van Wing Chun-les is mijn passie en hobby. Eerst gaf ik samen met mijn eerste leraar les aan een klein groepje vrienden, maar ik wil het graag groter aanpakken en meer mensen bereiken. Daarom heb ik besloten om de lessen beschikbaar te maken voor iedereen en met wat hulp hebben we een gymzaal geregeld. Het is voor mij belangrijk om iets terug te geven aan de wereld en de maatschappij. Op deze manier kan ik mensen helpen met hun zelfvertrouwen en ze leren tot rust te komen in lichaam en geest. Ook mensen die geen geld hebben om te sporten kunnen bij mij terecht. […]
-
Het ijs op met Charysa, Sascha, Fatiya en Joyce
Wat maken jullie? “Wij maken er een gezellige middag van op de kunstijsbaan hier in Breda .” Hoe kennen jullie elkaar? Sascha: “Wij kennen elkaar van school. We zitten op het Vitalis College in Breda en volgen de opleiding verpleegkundige niveau 4. Het leuke aan onze vriendschap is dat het eigenlijk vanaf de eerste dag al goed klikte tussen ons. We maken met z’n vieren de leukste en gekste dingen mee. Het is altijd lachen met ons!” Komen jullie vaak op de ijsbaan in Breda? Joyce: “Ik kom zelf niet vaak op de ijsbaan, meestal twee of drie keer per jaar. Het leukste van een kunstijsbaan vind ik dat je er gewoon naar toe kan gaan wanneer je zelf wilt, ook als het niet sneeuwt of vriest.” Kun je nog herinneren hoe je ooit hebt leren schaatsen? Charysa: “Toen ik ongeveer 4 jaar was begon ik met schaatsen op van die kleine kinderijzertjes en toen ik ongeveer 6 jaar was heb ik leren schaatsen op kunstschaatsen. Ik hield me dan vaak vast aan mijn vader die me vooruit trok op het ijs.” Fatiya: “Vroeger toen ik jong was ging ik vaak skeeleren en ik was daar heel goed in. Daarna ging ik een keer met mijn ouders schaatsen en had helemaal geen hulpmiddel nodig, ik viel wel een paar keer maar daar bleef het ook bij.” Zijn jullie goed in schaatsen? Charysa: “Ik ben niet heel erg goed in schaatsen. Mijn beste vriendin zat op kunstschaatsen en zij leerde mij […]
-
Een visje van Nicole
Wat maak je? “Ik vil een tong.” Het is lekker druk bij de kraam. “Ja, het is mooi weer, dan zijn er meer klanten en het is prettiger werken dan wanneer het vriest natuurlijk. Maar we hebben altijd leuke klanten hoor. Met wie werk je hier allemaal? “Het is allemaal familie. Dat is mijn man Wim, daar staat mijn schoonmoeder en dat is een oom en tante. Ik ben aangetrouwd, maar het voelt als mijn eigen familie. We staan altijd op dinsdag en vrijdag op de Grote Markt van Breda en op donderdag bij winkelcentrum Hoge Vught. Als het slecht weer is, dan gaan we niet allemaal mee. Dan mogen de dames om de beurt een vrije dag nemen. De heren gaan altijd mee.” Altijd op pad met je familie, brengt dat nooit irritatie met zich mee? “Nee, daar heb ik geen last van. Zelfs niet met mijn eigen man.” Eet je zelf ook graag vis? “Ja, ik maak graag gerechten met vis. Wim en ik houden van coquilles, maar daar zijn onze kindjes niet zo dol op.” Klant: “Mag ik een pondje garnalen alstublieft!” Vishandel Hollemans
-
Asha, Salimatu en Zainab en hun naaiatelier
Wat maken jullie? Asha: “Wij maken kleding en we geven naailessen. Dit is het naaiatelier van Vrouwenstudio Amalia. Het is hier echt heel gezellig. Het is goed voor onze taal om hier te zijn. We maken hier ook schoon en we ruimen het op. We verkopen ook tweedehandskleding.” Salimantu: “Die maken we netjes en we maken een praatje met de klanten, drinken een kopje thee of koffie.” Jullie zijn jullie landen van herkomst ontvlucht. Missen jullie de landen waar jullie vandaan komen? Asha: “Het is vooral fijn dat we mensen leren kennen. Ik heb een kindje en die voed ik alleen op. Ik ben Somalië ontvlucht vanwege de oorlog. Ik vind Breda een fijne, rustige stad. Maar ik mis mijn vrienden en familie in Somalië. Ik ben hier alleen. Ik heb af en toe nog contact via de telefoon. Voor Salimantu is het nog lastiger, zij heeft twee kinderen in Siera Leone.” Salimantu: “Ik wil het liefste terug naar mijn land. Ik heb hier een kindje en ik heb twee kinderen in Sierra Leone. There’s no place like home. Hier in het naaiatelier heb ik gelukkig iets te doen. Ik kan niet goed stilzitten. Dan ga ik thuis veel zitten, denken en eten.” En hoe is het met jou Zainab? “Mijn leven is nu goed. Sinds ik hier werk, ken ik meer mensen. Daar ben ik blij om. In Burundi kende ik ook veel mensen. Als ik nu buiten loop dan zeg ik iedereen gedag. Ik […]
-
Cristy begint opnieuw
Wat maak je? “Ik maak maaltijden in de keuken van ONS, het buurthuis in Geeren-Zuid. Het is vrijwilligerswerk. We runnen het restaurant met ongeveer 12 mensen. Twee avonden in de week maken we een diner waarvoor je kunt reserveren. We zijn met vrouwen uit allemaal andere landen. Telkens is er een andere vrouw aan de beurt om iets te koken uit haar land. Mijn beurt was vorige week. Ik kom uit de Filipijnen en ik heb mongosoep gemaakt en adobong manok, dat is kip in een Filipijnse marinade met rijst.” Ging het goed? “Er waren veel reserveringen. Zo’n 19 mensen. Iedereen vond het lekker. De andere vrouwen hielpen me met de voorbereidingen, maar het koken, dat moet je zelf doen. Je doet dit vrijwillig. Wil je in de toekomst ook in de horeca gaan werken? “Ik zou het liefste een eigen zaak beginnen met mijn vriendinnen. Niet een echt restaurant, maar een soort klein cafetaria waar we allerlei gerechten maken uit onze cultuur. Ik heb net een moeilijk deel van mijn leven afgesloten. Ik bevond me in een situatie waardoor ik niet kon werken en ook geen vriendinnen had. Mijn wereld was klein. Toen ik daar eindelijk uitkwam ben ik met de trein door Nederland gereisd om alles te zien. Deze plek brengt me veel inspiratie. Ik ben goed met mensen en ik heb nu weer vriendinnen hier. Dat vind ik heel leuk.” Wijkrestaurant ONS
-
Sanna, Peggy, Carla, Kitty, Maartje en Nicole spelen De Psyche-logen
Wat maken jullie? Carla: “Wij maken een theaterstuk en zijn nu aan het repeteren bij Villa Boerebont .” Sanna: “Onze groep is ontstaan dankzij een idee van Carla en regisseur Nicole. Het uitgangspunt was om een stuk te maken over psychische aandoeningen. Nicole is dramadocent en heeft gekeken met welke mensen uit haar vriendenkring en spelersnetwerk ze dit stuk wilde maken.” Het stuk is dus ook door jullie zelf geschreven? Carla: “Ja, het is al spelend, pratend en improviserend tot stand gekomen.” Sanna: “En we hebben ons ingelezen over verschillende psychische aandoeningen. Wat zijn de symptomen, waar hebben mensen het moeilijk mee die een bepaalde aandoening hebben, zodat we de personages herkenbaar neer kunnen zetten. Carla en Nicole hebben ook veel vooronderzoek gedaan.” Carla: “Klopt, we zijn bijvoorbeeld in het Dolhuis in Haarlem geweest. Dat is een museum over psychiatrie. Dat was heel inspirerend. We hoorden daar een verhaal over een vrouw die haar moeder verwijt dat ze op de wereld is gezet en ook zelf geen kinderen wil omdat ze haar kind het leven niet aan wil doen. Heel heftig. Daar hebben ook in het stuk iets mee gedaan.” Sanna: “Daarnaast heeft bijna iedereen wel te maken gehad met depressie of andere stoornissen. Persoonlijk of in haar directe omgeving. Die verhalen hebben we met elkaar gedeeld. Alles bij elkaar vormde de input voor de verschillende personages die we spelen.” Dat hebben jullie heel serieus aangepakt. Wat willen jullie met het stuk bereiken? Sanna: “Als je suikerziekte hebt […]