-
Anky en Etienne en het verhaal van Stijn
Tekst en kiekje: Renée ter Berg, i.o.v. Breda ActiefAnky en Etienne uit Breda zijn medeoprichters van Stichting 9dagen20. De stichting is bedacht door de moeder van Anky met een zeer persoonlijke aanleiding. Haar zoon Stijn (de broer van Anky en neef van Etienne) kwam in 2013 om het leven bij een auto-ongeluk tijdens een stage op Curacao. Nu zetten familie en vrienden van Stijn zich vrijwillig in voor de stichting om studenten voor te lichten die op reis gaan naar het buitenland. Ze willen de studenten niet beperken maar bewust maken.
Een mooie stichting, maar wel met een verdrietige inspiratiebron.
Etienne: “Dat klopt. Stijn liep stage als cameraman op Curacao. Een eiland met een relaxte sfeer.”
Anky: “Terwijl hij in Nederland altijd zijn gordel droeg in de auto en er zelfs mensen op aansprak die dat niet deden, deed hij dat op Curacao niet. Ik heb hem daar bezocht en toen zei hij op het vliegveld al dat ik echt mijn gordel niet om hoefde te doen. Niemand deed dat daar.”
Etienne: “Twee weken voor hij terug naar Nederland zou komen, bezocht hij een vriend die stage liep op Bonaire. Ze gingen stappen en hadden een leuke avond. Ze besloten dat de vriend van Stijn terug zou rijden, hij had in de afgelopen uren het minst gedronken. Ook in dit opzicht had hij zijn grenzen verlegd, want normaal zou Stijn niet in de auto gestapt zijn bij iemand die had gedronken. In een bocht verloor de vriend van Stijn de macht over het stuur. Stijn had zijn gordel niet om en vloog uit de auto. Hij kwam door het ongeluk om het leven. De bestuurder heeft het overleefd.”
Anky: “Mijn jongere broertje belde me die dag dat ik naar huis moest komen, omdat er politie aan de deur stond. Mijn ouders waren op vakantie en zijn direct terug gekomen diezelfde nacht. Ineens moesten we nadenken over zijn lichaam dat terug naar Nederland moest komen en beslissen of het gebalsemd moest worden. En dat terwijl Stijn negen dagen geleden nog zijn twintigste verjaardag had gevierd op Curacao. Het was heel onwerkelijk.”
Wat verdrietig. Hoe kwam je moeder op het idee om deze stichting op te richten?
Anky: “Dat kwam al redelijk snel. Ze vroeg zich vooral af: wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen. Had ik hem beter kunnen voorbereiden? Stijn had informatie en advies van school gekregen over zijn visum, paspoort, zijn stagecontract, verzekeringen, maar niet over de cultuurverschillen. De stichting die mijn moeder met ons heeft opgezet wil voorlichting geven aan studenten hierover, zodat ze kunnen genieten van de goede kanten van een andere cultuur, maar zich ook bewust zijn van de gevaren van een andere cultuur.”
Hoe brengen jullie dit onder de aandacht bij studenten?
Etienne: “We geven presentaties op scholen waarvan de studenten regelmatig een buitenlandstage doen. Het voordeel is dat wij zelf de studentenleeftijd hebben. We staan daar dus niet als bezorgde ouders of docenten, maar als leeftijdsgenoten. We beginnen de presentatie met een film waarin je vrolijke beelden van Stijn ziet en ook van zijn tijd op Curacao. Dan stopt de muziek en vertellen we over het ongeluk en onze persoonlijke relatie met Stijn. We geven voorbeelden over normen en waarden die in het buitenland losser of juist strikter kunnen zijn waardoor je jezelf in gevaar kunt brengen. Zoals het nieuws over de toeristen die laatst in de cel belandden omdat ze een blote-billenselfie maakten op een heilige berg.”
Zorgt dit er niet voor dat studenten angstig worden of zich te beperkt voelen als ze op reis zijn?
Anky: “We willen studenten zeker niet té voorbereid op reis sturen, want zelf dingen ontdekken en fouten maken zorgt er ook voor dat je groeit. We hopen alleen dat het verhaal van Stijn studenten helpt om hun beslissingen bewuster te nemen en dat ze zich voorbereiden op de verschillen in normen waarden door bijvoorbeeld met studenten te praten die al in het land geweest zijn.”
Etienne: “Van Avans Hogeschool hebben we bijvoorbeeld gehoord dat een student een paar maanden na de presentatie in het buitenland een taxi wilde nemen en de taxichauffeur aan kwam rijden met een biertje tussen zijn benen. Zij dacht toen direct aan ons verhaal en is niet ingestapt.”
Alles wat jullie doen met de stichting is vrijwillig.
Etienne: “Klopt. We hebben de stichting met een klein groepje opgezet en er later meer mensen bij betrokken. We maken gebruik van de kwaliteiten die we in huis hebben. De website is door het broertje van Stijn gemaakt, het logo door vrienden van Stijn in Curacao. Sommige mensen doen wekelijks iets en anderen staan standby en geven bijvoorbeeld twee keer per jaar een presentatie.”
Anky: “Wat we doen voelt niet als vrijwilligerswerk. We hebben allemaal heel sterk de drang om deze boodschap en het verhaal van Stijn te vertellen.”
Wat heeft het je opgeleverd?
Anky: “Het heeft mij zelfvertrouwen gegeven om te zien dat iets wat we zelf bedacht hebben succes heeft. Dat we aanvragen krijgen voor presentaties. De ervaring die we opdoen met presenteren en besprekingen met scholen, vind ik ook waardevol.”
Heeft het ook geholpen met het verwerken van het verlies van Stijn?
Anky: “Jazeker. Het hielp mij wel om praktisch bezig te kunnen met de dood van mijn broertje in plaats van alleen maar verdriet te hebben.”
Etienne: “Voor mij ook. Ik heb door de presentatie al zo vaak over mijn overleden neef verteld en dat helpt.”
- ‹ Dennis heeft het druk met carnaval